Wspinaczka młodzieżowa
Wspinaczka młodzieżowa rządzi się swoimi prawami. Młodzi ludzie posiadają dużą fantazję, która czasami może obracać się przeciwko nim w czasie górskiej wspinaczki i narażać na niebezpieczeństwo całą epikę. Ale posiadają dużą sprawność fizyczną, którą trzeba po prostu umiejętnie wykorzystać. To zadanie należy już do ich trenera i kierownika wspinaczki. Może on organizować różne turnusy sportowe, na których młodzi ludzi będą na różne sposoby ćwiczyć swoją sprawność wspinaczkową. Będzie także odwiedzał sklepy ze sprzętem wspinaczkowym i zamawiał w nim odpowiedni dla swoich podopiecznych sprzęt. Na takie zakupy może także zabierać młodych wspinaczy, którzy dzięki temu nauczą się wybierać odpowiedni dla siebie sprzęt.
Podstawowe fakty
Wspinacze najczęściej wspinają się na kamienie, skałki, czy góry zbudowane z różnego rodzaju skały: piaskowca, zlepieńca, wapienia, łupka czy granitu.
Alternatywą dla naturalnych form skalnych są sztuczne obiekty wspinaczkowe, służące jako miejsce treningu, a także ? coraz częściej ? areny zawodów. Z braku takich miejsc, zainteresowanie wspinaczy wzbudzają również murki, ściany budynków, pomniki, mosty ? ten rodzaj wspinania znany jest jako urban climbing lub buildering.
Ze względu na kąt nachylenia (nastromienie), teren wspinaczkowy może być połogi, pionowy, przewieszony, a nawet stanowić sufit (przez wspinaczy określany mianem dachu).
Trudności pokonywanego terenu opisuje się skalą trudności, a przebieg drogi wspinaczkowej za pomocą opisu drogi (tzw. topo).
Najczęściej wspinaczka odbywa się w górę, przemieszczanie się w poziomie nazywamy trawersowaniem.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wspinaczka#Teren_dzia.C5.82ania
Asekuracja własna kontra etyka
Społeczność wspinaczkowa jest podzielona w kwestii "obijania" dróg (czyli umieszczania na drogach stałych punktów asekuracyjnych). Część wspinaczy jest przeciwna obijaniu rejonów, w których istnieje możliwość stosowania własnej asekuracji. Wspinaczka z własną asekuracją w mniejszym stopniu ingeruje w wygląd skały, może być zatem uważana za bardziej proekologiczną. Częściowym kompromisem pomiędzy zwolennikami obijania dróg a zwolennikami wspinaczki tradycyjnej jest przyjęcie, że nie obija się dróg, na których istnieje możliwość dobrej asekuracji z kości i friendów (z reguły, drogami takimi są rysy), oraz wprowadzenie stref ochrony rys, polegających na nieobijaniu dróg leżących w bezpośrednim sąsiedztwie rysy.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Asekuracja_w%C5%82asna