pranie kanap wrocław Czy opłaca się sprzątać samemu?
Jeśli mowa o posprzątaniu własnego pokoju o powierzchni kilku metrów kwadratowych to oczywiście nie ma o czym mówić - warto sprzątnąć samemu. Nie zajmie to wiele czasu.
Co jeśli do posprzątania jest większa powierzchnia? Co jeśli musimy posprzątać cały dom o powierzchni ponad stu metrów? Wtedy na takie sprzątanie trzeba przeznaczyć wiele godzin. W tym miejscu należy zadać sobie jedno podstawowe pytanie - ile warta jest godzina mojej pracy?
Jeśli w ciągu godziny konstruktywnej pracy zawodowej zarabiasz znacznie więcej niż wynosi godzinowa stawka firm lub osób zajmujących się sprzątaniem to nie warto tracić swojego cennego czasu. No chyba, że ktoś bardzo lubi sprzątać jest to forma relaksu w wolnym czasie. Wtedy to spoko, ma sens.
W sytuacji kiedy zarabiamy mniejszą stawkę godzinową niż kosztuje sprzątanie - warto sprzątać samemu. Po prostu to się opłaca.
Ścieranie kurzy w kuchni
Porządki w kuchni robione są zwykle systematycznie, przynajmniej raz w tygodniu. Jednak co jakiś czas robione są także w kuchni generalne porządki. Wówczas dokładniej niż zwykle czyszczone są kuchenne urządzenia, które na co dzień są bardzo często używane i brudzone. Podczas robienia generalnych porządków czyszczone są także płytki, nie tylko podłogowe, ale też te znajdujące się na ścianach. Szczególnie narażone na różne zabrudzenia są płytki umieszczone za kuchenką gazową czy nad stołem, na którym zwykle przygotowywane jest mięso do obróbki termicznej, dlatego takie płytki muszą być co jakiś czas czyszczone specjalnymi środkami. Ważne jest również to, aby w kuchni nie osadzał się żaden kurz, wobec tego jest on dokładnie ścierany przy użyciu różnych preparatów.
Dywan perski - historia
Perskie dywany z włosiem zachowane do dnia dzisiejszego pochodzą z okresu po XVI wieku3, jednak sztuka tkania dywanów w Persji jest znacznie starsza4. Perskie dywany sprzed XVI wieku opisywane były w literaturze i dokumentach historycznych4.
Ksenofont wspomina luksusowe dywany wytwarzane przez Medów4. Zachowane przekazy z podbojów Aleksandra Macedońskiego wspominają, że władca miał znaleźć dywan w grobowcu Cyrusa II Wielkiego4.
Cesarz wschodniorzymski Herakliusz, panujący w latach 610?641, miał zabrać dywan pokaźnych rozmiarów z pałacu Sasanidów po zajęciu Dastjerdu w 628 roku5. Bogato zdobiony dywan z Baharestanu padł łupem Arabów po zdobyciu Ktezyfonu w 637 roku5. O sztuce tkania dywanów w Persji i zręczności tamtejszych rzemieślników pisał chiński podróżnik Xuanzang5. W okresie panowania Umajjadów (661?750) i Abbasydów (750?1258) dywany perskie zdobiły pałace władców Wielkiego Kalifatu Islamskiego5. W okresie panowania Seldżukidów sztuka tkania dywanów rozwinęła się dalej wraz z szerszym zastosowaniem przez tkaczki węzłów typu giordi (tureckich)5. Rzemiosło rozwijało się również pod panowaniem Timurydów (1370?1526) po wprowadzaniu subsydiowania produkcji.
Rozkwit sztuki tkania dywanów przypada jednak na okres panowania Safawidów (1501?1736)6, kiedy dwór królewski zaangażował się w równoczesne wsparcie handlu, rzemiosła i sztuki5. Powstały warsztaty produkujące dywany wyłącznie na zamówienia królewskie. Z nomadycznego rzemiosła zaczął powstawać przemysł, a dywany eksportowano do Indii, Indii Wschodnich, Imperium osmańskiego i do wielu państw Europy3. Szachowie Tahmasp I i Abbas I Wielki obdarowywali dywanami zagranicznych władców i dygnitarzy5. Z tego okresu znanych jest około 1500 dywanów lub ich fragmentów7.
Przemysł dywanowy, jak i cała gospodarka, ucierpiał w okresie 50-letniej walki o władzę pomiędzy Kadżarami i Zandami3. Jego ponowny rozkwit przypada na okres panowania Kadżarów (1794?1925), kiedy władcy zajęli się aktywną promocją dywanów w Europie8. Szach Naser ad-Din Szah Kadżar (1848?1896) prezentował dywany brytyjskiej królowej Wiktorii i na wystawie światowej w Wiedniu w 1873 roku8. W XIX wieku coraz więcej zagranicznych inwestorów angażowało się w masową produkcję dywanów w Iranie, budując manufaktury w Meszhedzie, Tebrizie, Kermanie i Soltanabadzie8. By zapewnić żywe kolory, preferowane przez odbiorców europejskich, zaczęto w produkcji dywanów stosować syntetyczne barwniki anilinowe, co pogorszyło jakość i trwałość wyrobów8. Proces ten został przyhamowany przez Rezę Pahlawiego, za którego panowania rząd wspierał rozwój tradycyjnego wytwórstwa8. Wraz z umacnianiem się zagranicznej klasy średniej i rosnącym popytem na perskie dywany, władze Iranu wsparły eksport wprowadzając przyjazne regulacje8.
Po rewolucji w 1979 roku irański przemysł dywanowy zaczął upadać, zarówno wskutek prowadzonych wojen, jak i trzynastoletniego embarga nałożonego przez Stany Zjednoczone. Udział Iranu w zachodnim rynku dywanowym spadł z 40% w 1980 roku do 16% w 1985 roku, a miejsce producentów irańskich zajęli chińscy9. Dawnej pozycji na rynku nie udało się odzyskać nawet po zdjęciu embarga, ponieważ wyroby chińskie są bardziej konkurencyjne cenowo.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Dywan_perski#Historia